De Martinuskerk is een gotische pseudobasiliek uit het midden van de zestiende eeuw, toen het evenwicht in het gebied was hersteld nadat het door overstromingen en oorlogen was geteisterd. Van een zelfstandige parochie is in de archieven voor het eerst sprake in 1348. De latere kerken op deze plek zijn gebouwd met materiaal van de oudere.
Restauraties
In 1852 was de toestand van het kerkgebouw zorgelijk, omdat de toren gevaarlijk ging overhellen. Daarom volgde er in 1860 een ingrijpende verbouwing. In de jaren dertig van de twintigste eeuw is de kerk gepleisterd met cement dat te veel mortel bevatte.
Daardoor was van 1991 tot en met 1993 een ingrijpende restauratie noodzakelijk. Toen bleek dat de toren 120 cm uit het lood stond. De restauratie bestond daarom voor een belangrijk deel uit het aanbrengen van een fundatieframe onder het hele gebouw. De stijl van het gebouw bleef daarbij behouden.
De Martinuskerk werd in 1989 overgedragen aan Stichting Gelderse Kerken.
